Talde bateko kide izatea
Hamaika liburu eta artikulu idatzi dira lidergoari buruz, taldeak zuzentzen ikasteko eta pertsonei beren bertsiorik onena izaten laguntzeko. Lider bat bere ardurapeko taldea bezain indartsua dela esaten da, eta bere zeregin nagusietako bat dela taldea osatzen duten pertsonei beren gaitasun teknikoak, pertsonen artekoak eta, are gehiago, autokonfiantza garatzen laguntzea.
Partzialki ados nago, baina ekuazioan aldagai baten falta sumatzen baitut, nire ikuspuntutik, ezinbestekoa. Aldagai hori pertsona da. Zein da pertsona bakoitzaren erantzukizuna talde batean? Sarritan aurkitzen ditut pertsona batzuk, distiratsuak eta talentudunak izan arren, jarrera pasiboa hartzen dutenak. Enpresak eta, beraz, haren liderrek baldintzak, planak eta garatzeko aukerak noiz emango zain izango dira. Nire ustez, erantzukizun horrek norberarena izan beharko luke.
Egia da pertsona batzuek badituztela —gutxi gorabehera— gaitasun jakin batzuk, baina egia da, halaber, praktikarik gabe gaitasun horiek desagertu egin daitezkeela. Hona hemen betiko galdera: gaitasun batzuekin jaiotzen gara ala garatu egiten ditugu? Eta zein da nire egitekoa eta erantzukizuna —taldeko kide gisa— talentu hori garatzeko?
Daniel Coylek The talent code liburu oso interesgarrian aztertzen du pertsonek talentua eta trebetasunak garatzeko duten modua, baita praktikak ikaskuntza-prozesuan nola eragiten duen ere. Coylek talentua garatzeko funtsezko hiru elementu identifikatzen ditu: praktika, motibazioa eta teknika egokia.
Praktikari dagokionez, Coylek nabarmendu du kontua ez dela zeregin bat behin eta berriz errepikatzea; gakoa da nahita praktikatzea, hobetu behar diren arloetan arreta jartzea eta etengabeko feedbacka jasotzea. Praktika efektiboak ere errepikatzailea eta askotarikoa izan behar du, burmuina inplikatzeko eta ikaskuntza estimulatzeko.
Coylek talentua garatzeko funtsezko hiru elementu identifikatzen ditu: praktika, motibazioa eta teknika egokia
Nola daki burmuinak zer axola zaigun? Mielinaren bitartez. Gantz-substantzia bat da, garunean dagoena eta nerbio-zuntzak estaltzen dituena, eta geruza babesle moduko bat osatzen du. Substantzia horrek funtsezko eginkizuna du nerbio-bulkaden transmisioan eta, ondorioz, nerbio-sistemaren funtzionamendu egokian.
Jarduera bat maiz egiten denean eta ondo egiten ikasten denean, garunak konexio neuronal berriak sortzen ditu eta daudenak indartzen ditu. Kontzeptu horri neuroplastikotasuna esaten zaio, eta trebetasunen ikaskuntzaren eta garapenaren oinarria da.
Mielinak zeregin garrantzitsua du ikaskuntza-prozesu horretan. Konexio neuronalak indartu ahala, mielinak konexio horiek estaltzen ditu eta lodiera handitzen du, eta horrek hobetu egiten du nerbio-bulkaden transmisio-abiadura.
Hau da, trebetasun bat zenbat eta gehiago praktikatu, orduan eta mielina gehiago jartzen da dagozkion nerbio-zuntzetan, eta, horri esker, seinaleak azkarrago eta eraginkorrago bidaiatzen du.
Aditu batzuen arabera, burmuineko zenbait eremutan mielina kantitatea eremu jakin bateko talentuaren edo trebetasunaren adierazle izan daiteke
Baina zer harreman dute mielinak eta talentuak? Aditu batzuen arabera, burmuineko zenbait eremutan mielina kantitatea eremu jakin bateko gaitasunen edo trebetasunaren adierazle izan daiteke. Adibidez, zenbait ikerketetan ikusi dute musikari profesionalek soinua eta erritmoa prozesatzen duten burmuineko eremuetan mielina gehiago dutela esperientzia musikalik gabeko pertsonek baino.
Beraz, pertsona batek bere trebetasunak hobetu eta garatu nahi baditu aditu bihurtzeko, praktika horien zailtasun-maila eta erronka praktikatu eta areagotu behar du. Adibide adierazgarri bat muskulazio-errutinetan aurkitzen dugu, karga optimoa esaten zaion horretan. Kirolari batek altxa dezakeen pisua da; pisu hori nahiko desafiatzailea izan behar da hazkundea eta giharretako indarra suspertzeko, baina lesiorik eragin gabe. Coylek dioen bezala, "talentua prozesu bat da, non trebetasun-eredu bat pixkanaka handitzen den, egunez egun hobetzeko unitate txikiak konbinatuz".
Hori izango litzateke pertsona batek talde bateko kide izateko hartu behar duen lehen konpromisoa. Bigarren elementua motibazioa da. Ez dugu eztabaidatuko ea motibazioa intrintsekoa den eta barne-desira batek bultzatzen duen, edo kanpo-faktoreen mende dagoen. Motibazioaz ari gara, hau da, helburu jakin bat eta pasio bat izateaz, egiten dakiguna eta gure ekarpenak baliarazteaz. Azken helburua argi izatea eta bidean zehar mugarri txikiak identifikatzea faktore erabakigarriak dira motibazioari eta pertseberantziari eusteko.
Liderrak, inspiratzeko eta emaitza ezin hobeak lortzeko gai izan nahi badu, adibidearekin predikatu behar du eta taldeko kideei ahalik eta etekinik handiena atera
Azkenik, hirugarren elementua teknika egokia eskuratzearen garrantzian oinarritzen da. Horrek esan nahi du adituen portaera behatu behar dela lan-esparruan bertan, eta elikatu egin behar dela etengabe hobetzeko. Beraz, jarrera aktiboa ez ezik, etengabeko jakin-mina, amore ez emateko erresilientzia eta gainditzeko espiritu sendoa ere eskatzen ditu.
Hemen liderrak funtsezko zeregina du, taldeko kideei nabarmen lagun baitezake. Liderrak, inspiratzeko eta emaitza ezin hobeak lortzeko gai izan nahi badu, egin nahi duen horren erakusgarri izan behar du, eta taldeko kideei ahalik eta etekinik handiena atera behar die, feedback etengabea, eraikitzailea eta benetakoa emanez.
Laburbilduz, talde bateko kide izatea erantzukizun handia da, eta konpromisoa, dedikazioa eta ahalegina eskatzen ditu. Kide bakoitzak bere ardura-zatia hartu behar du bere gain, eta lankidetzan aritu behar du taldearen helburuak lortzeko. Gakoa ego indibidualaren proaktibotasunean eta autogestio egokian dago, ego kolektiboaren alde.
Artikulu hau VIA Empresa hedabiderako idatzi da originalki, eta bertatik itzuli eta egokitu da.