Emakumeak buru dituen ekintzailetzan bada hesi ikusezin bat, gure proiektu profesionalei ekiten diegun emakumeoi neurriz kanpo eragiten diguna: iruzurgilearen sindromea. Emakumeekin elkartean egunero ikusten dugu desegokitasun sentsazio maltzur horrek emakume talentudun eta trebeen potentziala geldiarazten duela.
Sindrome hori ez da konfiantza-krisi iragankor huts bat, baizik eta sakon errotutako fenomeno psikologikoa, gure lorpenak etengabe zalantzan jartzera garamatzana eta iruzur gisa "harrapatuko" ote gaituzten beldur izatera garamatzana, gure konpetentzia eta gaitasunen ebidentziaren gainetik. Ekintzailetzan, horrek zera dakar: aukera galduak, argia inoiz ikusiko ez duten proiektuak eta isilean geratzen diren ahotsak.
Zergatik gara emakumeak bereziki sentikorrak sindrome hori izateko? Erantzuna gizarte-itxaropenen, genero-estereotipoen eta egiturazko oztopoen sare konplexu batean datza. Txikitatik irakasten digute apalak izaten, gure lorpenez ez "harrotzen". Inposatutako apaltasun hori tranpa bihurtzen da negozio bat abiaraztean, non autosustapena eta konfiantza funtsezkoak diren.
Gainera, ekintzailetza nolabait "gizonen klub" gisa ikusten da oraindik ere. Arlo horretan menturatzen garen emakumeok kanpotar sentitzen gara askotan, eta zalantzan jartzen dugu benetan "kide" garen.
Sindrome horren kostua izugarria da, ez bakarrik guretzat, baita gizarte osoarentzat ere. Imajina dezagun zenbat ideia iraultzaile, irtenbide berritzaile eta lanpostu potentzial galtzen diren emakume bikain batek erabaki zuelako ez zela "behar bezain ona" bere proiektua aurrera eramateko.
Emakumeekin elkartean emakumeen arteko mentoretza-programak ezarri ditugu, zalantzak partekatzeko eta laguntza jasotzeko gune seguruak sortuz. Emakumeen eredu arrakastatsuak ikusarazten ere lan egiten dugu, erakutsiz posible dela lortzea eta beste batzuek bidea egin dutela.
Baina benetako aldaketak ahalegin kolektiboa eskatzen du, gizartearen hainbat arlotan sustatuta. Hedabideek ekintzailetzan emakumeek arrakasta izan duten historia gehiago nabarmentzea behar dugu; hezkuntza munduan, ezinbestekoa dugu neskenganako konfiantza eta anbizioa sustatzea txikitatik; eta botere-posizioetan dauden gizonak aliatu aktiboak bilakatzea behar dugu, espazio inklusiboak sortuz eta beren joera inkontzienteei aurre eginez.
Iruzurgilearen sindromea ez da arazo indibiduala, oraindik benetako genero-berdintasuna lortu ez duen gizartearen sintoma baizik. Horri aurre egitea justizia sozialaren eta aurrerapen ekonomikoaren kontua da.
Emakume ekintzaileok gure potentzial guztia garatu ahal dugunean, gizarte osoak etekina ateratzen du.
Emakumeekin elkartetik ekintzarako deia eta aldarria egiten dugu. Beren buruaz zalantzak dituzten emakumeei: zuen ideiak baliotsuak dira, zuen ahotsa beharrezkoa da. Gizarteari oro har: emakumeen talentua geldiarazten duten oztopo ikusezinak eraisteko garaia da.
Ekintzailetzaren etorkizuna askotarikoa, berritzailea eta femeninoa da. Ez utzi iruzurgilearen sindromeak etorkizun hori lapur dezan.